Piłka ręczna

pilka-reczna

Historia sekcji piłki ręcznej Wojskowego Klubu Sportowego Śląska   rozpoczyna się w 1955 roku. Jej założycielem był Kazimierz Frąszczak. Zaledwie dwa lata później w gablocie klubu stanął pierwszy puchar za mistrzostwo Polski – w piłce ręcznej jedenastoosobowej. Na kartach historii zapisały się takie osoby jak Ryszard Bartoń, Bernard Przybyła, Adolf Pietrek, Kazimierz Frąszczak, Jan Urbańczyk, Engelbert Jezusek, Ernest Kasperek, Edward Graczyk, Piotr Kulik czy Paweł Botor. W ciągu dziesięciu lat startów w tej odmianie piłki ręcznej wrocławianie triumfowali aż ośmiokrotnie  (1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966).

Z roku na rok coraz większą popularność zyskiwała siedmioosobowa piłka ręczna. W halowej odmianie tej dyscypliny wrocławianie pierwszy tytuł mistrzów Polski zdobyli w 1958 roku. Finałowy turniej odbył się we Wrocławiu, a jego faworytem była Sparta Katowice. Niepokonana dotąd drużyna w rozgrywkach nie spodziewała się utraty tytułu, więc puchar, który był przechodni, pozostał w ich mieście. W decydującym spotkaniu o zwycięstwie w mistrzostwach, Śląsk przegrywał dwie minuty przed końcem dwoma bramkami, ale ostatecznie wygrał 22:21. Puchar trafił więc do Wrocławia drogą pocztową. Mistrzami Polski w 1958 roku zostali m.in. Kazimierz Frąszczak, Henryk Gąsior, Zbigniew Mateńko i Jan Milewski.  Pod wodzą Kazimierza Frąszczaka (1955-69) zawodnicy Śląska Wrocław zyskali miano najlepszych w kraju jeszcze pięciokrotnie (1961, 1962, 1963, 1965, 1967).

Szczyt sukcesów WKS Śląska Wrocław przypadł na lata 1972-1978, gdy zdobył on siedem razy z rzędu mistrzostwo Polski. Trenerem legendarnej drużyny był Bogdan Kowalczyk, a liderem na parkiecie Jerzy Klempel, jeden z najlepszych polskich piłkarzy ręcznych w historii. Podopieczni Bogdana Kowalczyka wystąpili również w finale Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (ówczesny odpowiednik Ligi Mistrzów, a ich rywalem był niemiecki SC Magdeburg. Rolę gospodarza finału powierzono rywalowi wrocławskich szczypiornistów. Niemiecki zespół zwyciężył 28:22, ale sam udział w finale Pucharu Europy okazał się największym sukcesem wrocławskiego klubu na arenie międzynarodowej w jego prawie sześćdziesięcioletniej historii. W finale w Magdeburgu wystąpili: Piotr Krok, Krzysztof Sip. Wojciech Burzyński, Wacław Smagacz, Jerzy Klempel, Bogdan Falęta, Jacek Moczulski, Andrzej Kocjan, Krzysztof Kowacki, Andrzej Sokołowski, Jan Czykaluk i Daniel Waszkiewicz.

WKS Śląsk  zdobył łącznie piętnaście tytułów mistrza Polski (1958, 1961, 1962, 1963, 1965, 1967, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1982, 1997), sześć srebrnych (1966, 1969, 1970, 1971, 1980, 1998) i czternaście brązowych medali (1957, 1968, 1979, 1983, , 1986, 1988, 1989, 1995, 1996, 2000, 2002, 2003,c2004). Klub ze stolicy Dolnego Śląska wywalczył również siedmiokrotnie Puchar Polski (1959, 1965, 1969, 1976, 1981, 1982, 1989). Ostatnie mistrzostwo Polski w historii WKS Śląska  zostało wywalczone w 1997 roku pod wodzą Jerzego Klempela, gdy udało się pokonać w finale Petrochemię Płock. W mistrzowskiej drużynie występowali m.in. Szymon Ligarzewski, Ryszard Antczak, Grzegorz Garbacz, Krzysztof Górniak i Krzysztof Mistak. W późniejszych latach Śląsk Wrocław jeszcze czterokrotnie stanął na podium ligowych zmagań, jednak w 2010 roku zespół seniorów został wycofany z rozgrywek z powodu problemów finansowych.

Aktualnie na mocy porozumienia pomiędzy Wojskowym Klubem Sportowym  Śląskiem , a stowarzyszeniem Forza Wrocław, w rozgrywkach I ligi mężczyzn gr. B występuje zespół WKS Śląsk Forza Wrocław. Na początku wspólnym celem obu klubów jest zjednoczenie środowiska piłki ręcznej we Wrocławiu, a w dalszej perspektywie przywrócenie blasku i nawiązanie do wspaniałych sukcesów WKS Śląska .

Harmonogram zajęć

Aktualności